PIĄTY DZIEŃ IGRZYSK
ZAWODY SPORTOWE - KOLARSTWO MTB
Kolarstwo górskie (MTB – z ang. mountain biking) – forma kolarstwa uprawianego za pomocą rowerów górskich, których konstrukcja umożliwia poruszanie się w trudnym terenie.
Kolarstwo górskie powstało w USA, gdzie pod koniec lat 70. XX w. pojawiła się moda na jazdę rowerami w trudnym terenie, poza normalnymi drogami. Za twórcę tego sportu uważa się najczęściej Gary’ego Fishera, który w 1979 r. jako pierwszy wpadł na pomysł produkcji rowerów opartych generalnie na konstrukcji roweru miejskiego, ale o wzmocnionej i skróconej ramie, pozbawionych osłon, błotników i innych tego rodzaju zbędnych „ozdób” oraz zaopatrzonych w koła o średnicy 26 cali na szerokich oponach z grubym bieżnikiem zamiast dotychczas stosowanych gładkich i cienkich kół 28-calowych.
Jak było na trasie XIX Światowych Letnich Igrzysk Polonijnych? ...
Początkowo kolarstwo górskie było nieformalnym sportem ekstremalnym. Pierwsze zawody były uprawiane w stylu przypominającym współczesny freeride i polegały na zjazdach po wąskich i niebezpiecznych ścieżkach leśnych (tzw. single track), przy czym trasy mogły się miejscami wznosić, ale generalnie prowadziły z góry na dół. Później, mniej więcej pod koniec lat 80. XX w., sport ten stawał się coraz bardziej popularny i jednocześnie zaczęło się jego różnicowanie na poszczególne, lepiej zdefiniowane dyscypliny.
Union Cycliste Internationale (UCI) zwróciła uwagę na ten sport jesienią 1990 roku i włączyła do katalogu swoich oficjalnych zawodów wcześniej rozgrywane nieformalnie od paru lat mistrzostwa świata, które miały miejsce w Purgatory w stanie Kolorado w USA. W następnym roku pod egidą UCI rozegrano pierwszy cykl zawodów pucharu świata. Składał się on z 8 zawodów rozgrywanych w Europie i USA i był oficjalnie sponsorowany przez firmę Grundig, jako Grundig-UCI Cross-Country World Championships. W 1992 roku do pucharu świata doszły jeszcze zawody rozgrywane w Australii. Puchar ten był w 1991 i 1992 roku rozgrywany tylko w kategorii Cross-Country (XC). W 1993 roku po raz pierwszy zorganizowano serię sześciu zawodów w ramach pucharu świata w downhillu. W 1996 roku zawody w XC stały się oficjalnie konkurencją rozgrywaną na Letnich Igrzyskach Olimpijskich.
ZASŁYSZANE NA ARENACH POLONIJNYCH IGRZYSK
Radosław Aleksandrow z Litwy był zawodnikiem, który na trasę kolarskiego wyścigu MTB ruszył pierwszy, a że zawody rozgrywano w formule „na czas” ze startem kolejnych kolarzy co 2 minuty – także pierwszy dotarł do mety.
- No tak, ktoś z grona 61 startujących musiał być pierwszy i padło na mnie. Jechało mi się zupełnie dobrze, choć trasa przygotowana przez gospodarzy na pewno najłatwiejsza nie była. Chyba najgorszy był jej pierwszy, dwukilometrowy odcinek – było na nim piasku tak dużo jak na plaży. Kto nie trenuje kolarstwa górskiego lub przełajowego – na pewno mógł mieć z tym problemy. Ja jakoś sobie poradziłem, a potem było już „z górki”…
- Czy miałeś szanse wcześniej potrenować przed tymi zawodami? Może przed przyjazdem do Polski?
- Nie, właściwie nie. Nie bardzo mam na to czas. Studiuję pedagogikę w Kownie i tylko w wolnych chwilach staram się startować w maratonach crossowych, więc wiem z czym „je się” takie ściganie. A zresztą ten start traktuję bardziej rekreacyjnie niż sportowo – przecież chodzi o dobrą zabawę, rekreację, a jak przy okazji coś się uda „ugrać” – radość będzie jeszcze większa. Na razie już cieszę się, że byłem drugi w biegu na 3 km, a przecież – poza MTB – jeszcze przede mną Nordic Walking. Powalczę!
Rozmawiał red. Henryk Urbaś
ZASŁYSZANE NA ARENACH POLONIJNYCH IGRZYSK
Pan Wawrzyniec Fójcik – nasz rodak z Republiki Czeskiej zdecydował się na udział w wyścigu kolarskim na rowerze MTB. 59 lat na karku i… wielki (a może tylko udawany) spokój krótko przed startem…
- Tak, jestem spokojny, choć na pewno nieco obawiam się tego, jak poradzę sobie ze sprzętem, bo to rower z wypożyczalni dostarczony przez organizatorów, a nie mój, ale – jestem optymistą.
- Zapoznał się Pan wcześniej z nieco ponad 5-kilometrową trasą poprowadzoną w niewielkim lasku w Rumi?
- Tak, przejechałem ją, zwracając uwagę zwłaszcza na jej trudniejsze fragmenty. Myślę, że gdy przyjdzie mi walczyć na trasie – dam sobie radę!
- Ale wyścig MTB to dla Pana wcale nie jedyna okazja do walki o medale polonijnych igrzysk?
- Tak, bo grałem już w tenisa, ale niestety – odpadłem w pierwszej rundzie, za to potem rzucałem oszczepem i wywalczyłem brązowy medal, więc z pustymi rękami do domu na pewno nie wrócę. Zresztą spróbuję jeszcze swych sił w Nordic Walking, czyli – spacerze z kijkami w rękach.
- Czy na co dzień u siebie, w domu mam Pan okazję by pojeździć trochę na rowerze?
- Tak, staram się to robić, bo z tym nie mam większych kłopotów. Niestety, w lekkoatletyce, futbolu czy tenisie już idzie mi znacznie trudniej – wiadomo, lata lecą, stawy zawodzą i jest coraz trudniej, ale rower? – czemu nie, choć na pewno mam jeszcze wciąż słabą technikę. Czy zdążę ją poprawić?...
- To przecież dyscyplina (a mam na myśli różne kolarskie konkurencje, nie tylko MTB) zarówno w Czechach, jak i w Polsce ogromnie popularna…
- Tak, myślę że wszyscy doskonale pamiętamy i wspominamy Wyścigi Pokoju. Pamiętam, że jak u nas na stadionie w Trzyńcu zwyciężali Szurkowski czy Szozda, to mieli w nas, Polakach entuzjastycznie reagujących kibiców. Czesi nam takich zawodników zazdrościli, bo niby mieli kiedyś Smolika czy Morawca, ale gdzie im tam było do biało-czerwonych!
Rozmawiał red. Henryk Urbaś
ZAWODY SPORTOWE - FUTSAL
Futsal (dawniej używana w Polsce oficjalna nazwa piłka nożna halowa pięcioosobowa lub potocznie halówka) – zespołowa gra sportowa, odmiana piłki nożnej rozgrywana w hali. Jej nazwa pochodzi od portugalskiego futebol de salão i hiszpańskiego fútbol sala lub fútbol de salón, co można przetłumaczyć jako halowa piłka nożna.
Pierwszy pokaz gry w pięcioosobową odmianę piłki nożnej odbył się latem 1930 w Montevideo, a za jej twórcę uważa się Juana Carlosa Cerianiego. W pierwotnym zamyśle ta odmiana futbolu przeznaczona była dla dzieci i młodzieży, bowiem rozmiary placów gry dostosowano do ich potrzeb oraz możliwości. Ceriani przewidział możliwość gry zarówno w hali, jak i na zewnątrz. Popularyzacji dyscypliny sprzyjały – rozgrywane w Urugwaju w tym samym czasie – premierowe finały Mistrzostw Świata na dużym boisku. Mniej więcej w tym samym czasie w São Paulo w Brazylii powstała podobna odmiana gry w piłkę nożną. Mecze były rozgrywane na boiskach do koszykówki, bez użycia band.
Mini-piłka nożna szybko zdobyła dużą popularność w Ameryce Południowej, szczególnie w Brazylii. Brazylijska Konfederacja Sportu jako pierwsza spisała przepisy futebol de salão w 1958. Pierwszą oficjalną międzynarodową imprezą stał się – rozegrany w 1965 – Puchar Ameryki Południowej, w którym zwyciężył Paragwaj. W sumie przeprowadzono 7 jego edycji, ostatnią – w 1979. Pozostałe sześć wygrała Brazylia.
W 1971 powołano Międzynarodową Federację Futsalu – Federación Internacional de Fútbol de Salón (FIFUSA) do zarządzania grą. Swoje pierwsze Mistrzostwa Świata FIFUSA zorganizowała w 1981 w São Paulo. W 1985 utworzyła obecnie najpowszechniej używaną nazwę dyscypliny.
W 1988 FIFA włączyła piłkę nożną halową do swoich kompetencji, jako nową dyscyplinę i spisała jej zasady. Pierwsze Mistrzostwa Świata w Halowej piłce nożnej FIFA odbyły się w styczniu 1989 w Rotterdamie w Holandii i zakończyły triumfem Canarinhos. Uczestniczyło w nich 16 zespołów narodowych. W 1992 impreza nazywała się Mistrzostwa Świata w piłce pięcioosobowej FIFA i została rozegrana w Hongkongu. Od mistrzostw w 1996 w Gwatemali obowiązuje obecna nazwa, Mistrzostwa Świata w Futsalu FIFA.
ZASŁYSZANE NA ARENACH POLONIJNYCH IGRZYSK
Adrian Adamczak ma lat 13. Urodził się i mieszka na stałe w Hiszpanii, a dokładniej w Madrycie, i właśnie na podium ustawionym na pokładzie ORP Błyskawica odebrał złoty medal za zwycięstwo w biegu na 400 metrów. Gratuluję!
- Bardzo dziękuję. To dla mnie szczególna chwila, bowiem otrzymywanie takiego trofeum na okręcie wojennym na pewno nie zdarza się często. Cieszy mnie także to, że w ogóle mogłem wziąć udział w rywalizacji na 400 metrów – do tego biegu nie byłem wcześniej zgłoszony i dopiero zapisałem się do niego niemal w ostatniej chwili. Trochę mnie to na pewno stresowało, ale w końcu… wyszło znakomicie.
- Czy do startu w Gdyni w ogóle przygotowywałeś się, bo słyszałem ze to nie jedyna konkurencja, w której wziąłeś udział?
- No tak, trochę trenowałem i tutaj uczestniczyłem już także w konkursie rzutu oszczepem, skoku w dal i w rzucie ciężarkiem. Najlepiej wyszedł mi oszczep, w którym zdobyłem złoto, a w dwóch pozostałych konkurencjach dosłownie „otarłem się” o podium, bowiem zająłem w nich miejsca czwarte.
- A czy na co dzień, tam w Hiszpanii, masz okazję by zajmować się sportem?
- Staram się znajdować na to czas, bo lubię się ruszać i na sportowo spędzać czas wolny od nauki. Uwielbiam zwłaszcza grę w piłkę nożną. Gram w nią już od siedmiu lat i myślę, że tej dyscypliny szybko nie porzucę.
- A masz jakiś piłkarski wzór, piłkarskiego idola?
- No jasne! To oczywiście Robert Lewandowski. Chciałbym kiedyś grać tak jak on.
Rozmawiał red. Henryk Urbaś
CEREMONIA MEDALOWA
Zdjęcia Agata Pawłowska © Polonijna Agencja Informacyjna